νύχτα κι οι αντίπαλοι κόβουν τη γη σου, κλέφτες με τίποτα να μένουν
εδώ, από όρια, η πίτα απόλοιπη
από αυτόν, γι' αυτή τη φρεσκάδα, ένα κάνε
μάτια υψωμένα και γράφοντα, χρόνο με τους ανθρώπους και το κλάμα
διαιρεμένοι από αδερφές και χαρακτήρα, και το τώρα
για να τους λυπηθείς μόνους τους στη λύπη, πιο μακριά κι απ' τη νύχτα έριξαν
έπεσαν πάνω εκεί, στο χώμα και στο αν
σαν στρατιώτες του θεού, όλοι από εμένα, την καρδιά μου, καταστροφή
τα λεφτά ούτε δεν έφτασαν ούτε τέλειωσαν για το σπίτι, άκουσα
τους δάγκωσα με το όνομα και το θάρρος για ότι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου